Kies een taal
De Europese leiders hebben gisteren een overeenkomst bereikt om de Griekse schuldenlast te verminderen. Zij verwachten dat landen met veel valutareserves buiten de Europese Unie gedeeltelijk voor de financiering van hun reddingsplan zullen zorgen. China, met de grootste reserves aan buitenlandse valuta's ter wereld, is daarbij een sleutelrol toebedeeld.
Een ontwikkeld Europa wendt zich tot China voor geld. Dat klinkt verwarrend voor mensen in Europa én China. Sommige Europeanen houden staande dat Europa nog niet om de Chinese steun hoeft te bedelen. De meeste mensen lijken te denken dat de EU China ertoe moet zien over te halen het geld op tafel te leggen, hoewel er geen speciale gunsten mogen worden verleend.
In China liggen hevige discussies in het verschiet. Velen kunnen niet begrijpen waarom China Europa de helpende hand zou moeten reiken, nu de Chinese stad Wenzhou eveneens te kampen heeft met een financieringscrisis.
China en Europa zijn niet het soort gezworen kameraden dat elkaar zonder dralen de hand reikt als de ander in de problemen zit. Beide partijen zijn momenteel aan het rekenen geslagen. De publieke opinies compliceren het scenario verder, want aan beide zijden bevinden zich onprofessionele analisten die er de voorkeur aan geven het opkomende populisme naar de mond te praten.
EU moet markten openstellen
Misschien zal de omvang van de Chinese deelname aan het steunplan voor de eurozone zowel worden bepaald door gemeenschappelijke belangen als door wederzijds wantrouwen. China zal niet werkeloos aan de kant blijven staan, omdat zijn eigen belangen door de globalisering nauw verbonden zijn met die van Europa.
Maar aan de andere kant zal China Europa ook geen 'grote verrassing' bezorgen. Zelfs de welvarendste economieën binnen de eurozone staan niet te popelen om Griekenland te helpen. Als buitenstaander kan van China niet worden verlangd dat het een probleem oplost dat alleen maar door de lidstaten van de eurozone zelf kan worden opgelost.
Wanneer de EU-landen echt China's geld willen, moeten ze hun markten verder openstellen voor China en toegeven dat China een markteconomie is. Als ze denken dat zulke 'deals' niet de moeite waard zijn, zal China hen niet dwingen daarmee verder te gaan.
Voor de Chinezen is het onzin om het reddingsplan voor de eurozone te koppelen aan de schuldencrisis van Wenzhou. Het eerste heeft te maken met een eventueel gebruik van de Chinese buitenlandse valutareserves, die niet kunnen worden ingezet om de bedrijven te redden die door hun bazen in Wenzhou zijn verlaten.
EU-beleid komt hebzuchtig over
Als wereldmacht moet China anderen helpen, die zijn getroffen door een crisis of een ramp. De Chinezen moeten begrijpen dat een land dat alleen zijn belangen najaagt, maar zijn morele verplichtingen negeert, zal worden geminacht.
Maar de Europeanen zullen ook moeten nadenken voordat ze China als hebzuchtige partner afwijzen. Ze halen de neus op voor China's systeem en willen geen technologieën naar China exporteren. Telkens als een Chinese onderneming een Europees bedrijf opkoopt, is de plaatselijke publieke opinie in rep en roer. Men is bang dat China te veel informatie opsteekt en nóg succesvoller zal worden. Men wil blijven vasthouden aan oude bezittingen en altijd de leiding blijven behouden.
Deze mentaliteit zorgt ervoor dat het Europese beleid als een gesloten vuist overkomt.
De deelname van China aan het reddingsplan voor de eurozone mag niet te veel worden gepolitiseerd. Het moet een beschaafde overeenkomst worden, en de stilzwijgende regels zijn voor de betrokkenen kristalhelder.
Standpunt
Zal de EU mensenrechtenschendingen door de vingers zien?
Europa “daagt de draak uit’ om de eurozone te redden, kopt de Poolse krant Gazeta Wyborcza. Maar volgens deze krant zal aan de redding een duur prijskaartje hangen. “Europa richt haar hoop op China. Een land dat de meeste doodstraffen ter wereld uitvoert en zijn dissidenten naar werkkampen stuurt. Een staat die Tibetanen en Oeigoeren achtervolgt en Internet censureert”.
“Als de EU-leiders op China rekenen om het EFSF meer vuurkracht te geven, zouden zij zich een belangrijke vraag moeten stellen", aldus Gazeta Wyborcza. “Als ze [China’s] miljarden aannemen om Griekenland of Italië te redden, zullen ze dan nog de moed kunnen opbrengen om mensenrechtenschendingen in Tibet of Sinkiang aan de kaak te stellen? [...] Europa zou wel eens bang kunnen worden dat China zijn poot stijf houdt, of het gevoel krijgen zichzelf belachelijk te maken aangezien het niet hoort om [een gever] om hulp te vragen en tegelijkertijd de oren te wassen”.
