Het weekblad Der Spiegel onthultdat in het programma van de nieuwe Duitse coalitieregering van christen-democraten en liberalen staat, dat Duitsland bij de VN niet langer moet strijden voor een permanente nationale zetel in de Veiligheidsraad, maar voor een Europese zetel.
Als wij daarnaast kijken naar het Verdrag van Lissabon – waarin een Europees buitenlands beleid is voorzien dat meer eenheid en meer samenhang vertoont –, dan zouden wij nu al de aanzet kunnen geven tot een zetel voor Europa binnen de VN-Veiligheidsraad, door hier geleidelijk, met kleine stapjes naartoe te werken (zoals overigens ook het verenigde Europa tot stand is gekomen). Binnen de Verenigde Naties – of het nu gaat om de Algemene Vergadering, de commissies, de Veiligheidsraad, de Economische en Sociale Raad, enz. –, spreekt de Europese Unie namelijk altijd (of bijna altijd) met de stem van het land dat – bij toerbeurt – het halfjaarlijkse EU-voorzitterschap bekleedt. De Unie speelt echter geen enkele rol bij de informele vergaderingen van de Veiligheidsraad, die achter gesloten deuren worden gehouden, in een zaaltje naast de vergaderzaal van de Veiligheidsraad dat voor niet-leden strikt verboden terrein is. De enigen die daar namelijk worden toegelaten zijn, per lid, de VN-ambassadeur en twee afgevaardigden van het betreffende land. Het is in dit kleine zaaltje – bijgenaamd het "heilige der heiligen" – dat over 99% van de ontwerpresoluties van de Veiligheidsraad wordt beslist, buiten het bereik van nieuwsgierige blikken.
EU-voorzitter zou toegang moeten krijgen bij het "heilige der heiligen"
Waarom zouden wij de EU-lidstaat die voor twee jaar in de Veiligheidsraad is gekozen – op dit moment Oostenrijk – dan niet vragen om in zijn delegatie binnen de V-Raad een hoge functionaris op te nemen uit het land dat het voorzitterschap van de Unie uitoefent, namelijk Spanje, vanaf 1 januari 2010? Op die manier zou de Spaanse diplomaat in het "heilige der heiligen" van de Veiligheidsraad zijn plaats direct achter de VN-ambassadeur van Oostenrijk krijgen. En via dit voorzitterschap zou Europa dan persoonlijk het verloop van de dossiers die de Veiligheidsraad onderzoekt, kunnen volgen. Daar komt bij: als er een gemeenschappelijk Europees standpunt over een bepaald dossier bestaat, dan zou de Spaanse vertegenwoordiger – met instemming van de Oostenrijkse ambassadeur – ook uiting kunnen geven aan dit standpunt, zodat Europa een stem zou krijgen op het belangrijke moment waarop de resoluties met betrekking tot oorlogen en vrede in de wereld worden opgesteld.
Om zo'n besluit tot EU-vertegenwoordiging van kracht te laten worden is het natuurlijk wel noodzakelijk dat Oostenrijk en Spanje ermee instemmen. Iets dergelijks is echter al eens eerder vertoond, namelijk in Latijns-Amerika. Daar hebben Argentinië en Brazilië een paar jaar geleden een overeenkomst gesloten: als een van deze landen in de Veiligheidsraad wordt gekozen, dan treedt een hoge diplomaat van het ene land toe tot de delegatie van het andere land in de V-Raad, en omgekeerd. Waarom zou Europa niet kunnen proberen om dit voorbeeld te volgen?