Kies een taal
**Het is steeds onwaarschijnlijker dat Griekenland geloofwaardige hervormingen doorvoert. Gisteren, op 6 februari, werd de eindeloos herhaalde scène weer opgevoerd waarop Athene ons al twee jaar lang trakteert, iedere keer als de schatkist weer bijna helemaal leeg is (wat in maart zeker het geval zal zijn), en Griekenland weer een financiële injectie van de Europese Unie nodig heeft.
Iedereen weet het: de Grieken spelen met vuur. Toch lijkt niemand zich daar zorgen over te maken, de Grieken zelfs nog minder dan de rest. De regering van Lucas Papademos, een technocraat die de steun van alle partijen nodig heeft om de pijnlijke maatregelen te nemen waar George Papandreou voor terugschrok, blijkt al net zo vastgeroest als zijn voorganger. Op 6 februari zag de trojka van het IMF, de Europese Centrale Bank en de Europese Commissie zich genoodzaakt de Griekse regering met hel en verdoemenis te dreigen om ze in 2012 de 15.000 ambtenaren te laten ontslaan die nodig zijn om het overheidstekort terug te dringen. Griekenland telt meer dan 700.000 ambtenaren (op 11 miljoen inwoners), een cijfer dat het land beloofde te verlagen naar 150.000 in 2015. Maar het gebeurt allemaal met een slakkengang: vorig jaar hadden er al 32.000 ambtenaren ontslagen moeten worden, het werden er uiteindelijk slechts 2.000. Zo is het leven nu eenmaal in Griekenland.**
Grieken buiten de fout van Europa ten volle uit
**De trojka vraagt aan de regering het minimumloon (dat nu hoger is dan in Spanje) en de salarissen in het algemeen te verlagen, premies te schrappen, pensioenen te korten en in de publieke uitgaven te snijden, en de Griekse politici houden zich doof. De Grieken weten dat Europa zich in hen vergist heeft, en ze buiten die fout ten volle uit.
Duitsland huldigde drie principes die het land als heilig beschouwde: no bail out (geen reddingsplan), no default (geen uitstel van betaling voor de schuld) en no exit (de euro mag niet verlaten worden). Het eerste principe is sinds 2010 en de reddingsplannen voor Griekenland, Ierland en Portugal ernstig ondermijnd. Nu maken de Grieken het helemaal bont met het tweede: gisteren [6 februari] werd er een rapport aan de minister van Financiën overhandigt waarin alle manieren voor een eventueel faillissement werden beschreven. En het vertrek van Griekenland uit de euro werd tijdens de onderhandelingen van de afgelopen dagen meermalen genoemd.
De Spaanse regering is heus niet blind. Madrid vindt het maar niks dat er wordt nagedacht over het openzetten van de uitgang van de club van de eenheidsmunt. Want na Griekenland zou het de beurt van Portugal zijn om eruit te stappen, en kan er onmogelijk worden voorspeld waar het eindigt. "We hebben altijd geweten hoe de Grieken zijn. Het probleem is niet alleen economisch, maar ook politiek", stelt een hoge Spaanse ambtenaar.**
Een soort van wantrouwen ten opzichte van het Europese idee
In principe is het verlaten van de euro een minder concrete bedreiging dan het Duitse voorstel om een proconsul [een "begrotingscommissaris"] te benoemen of het Franse idee om een geblokkeerde rekening te openen waar de bedragen voor de terugbetaling van de rente op de schuld op gestort kunnen worden. De Grieken hebben nooit blijk gegeven van enig minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de andere Europeanen. Ze koesterden zelfs altijd een soort van wantrouwen ten opzichte van het Europese idee, behalve waar Europa betekende dat hun levensstijl via Brussel gefinancierd kon worden. En dat hebben we altijd al geweten, praktisch vanaf het moment dat Griekenland toetrad tot de Unie.
Armoede
Charles Dickens revisited
*200 jaar geleden, op 7 februari 1812, werd Charles Dickens geboren. Bijna anderhalve eeuw na zijn dood in 1870, “lijkt onze wereld helaas op verschillende punten op de zijne”, schrijft El País. Over zijn roman Zware Tijden schrijft de krant: “Vandaag de dag, nu we in crisis verkeren, met de beurs die in het rood staat, torenhoge belastingen en bodemsalarissen, met Europese regeringen die proberen de bodemloze put van het financiële stelsel te vullen met publieke middelen en almaar stijgende werkloosheid, zal de lezer mogelijk verbaasd zijn om te zien in hoeverre deze roman uit 1854 de werkelijkheid van nu beschrijft*”.
Het is vooral het huidige Griekenland dat aan het Londen van 150 jaar geleden doet denken: “Kinderen die door hun familie in de steek worden gelaten op straat, in de hoop dat iemand ze te eten zal geven, zouden die niet in Olivier Twist passen, met de andere straatkinderen?” vraagt El País zich af. In tegenstelling tot wat er vaak beweerd werd, hebben de onrechtvaardigheden van het kapitalisme niet tot zijn ondergang geleid: “Je hoeft maar naar het Griekenland van vandaag te kijken [...] op televisie wordt er gesproken over kinderen die halverwege de ochtend in de klas flauwvallen van de honger en kranten schrijven over magnaten die naar Zwitserland vertrekken met meer dan 200 miljard euro terwijl hun land om hulp vraagt bij de Europese Unie”.**
