Kies een taal
*Uit het bloedblad van Toulouse dook uiteindelijk een moslimfundamentalist op. Geen neonazistische paracommando die diep vanbinnen het zwarte spook van de Franse geschiedenis koestert, maar een strijder van de dagelijkse intifada* die zich in de banlieues voltrekt.
Een sluimerende guerrilla die zich van Toulouse tot Parijs ontwikkelt, in die ‘verloren gebieden’ van de République, zoals deze worden genoemd in een wijdverspreid pamflet met een gedocumenteerde aanklacht van weggewuifd antisemitisme in de scholen van de buitenwijken. Het is dit duistere en bijzonder hardnekkige kwaad in Frankrijk dat de verbinding vormt tussen de twee politieonderzoeken en emoties in deze dagen van moorddadige waanzin: drie jonge militairen (van Noord-Afrikaanse afkomst) in koelen bloede vermoord, een andere zwaargewond en vier andere personen (drie kinderen en een man) als beesten opgejaagd en afgeslacht bij de joodse school Ozar-Hatorah in Toulouse, de zogenoemde roze stad, waar Thomas van Aquino, de meest redelijke van alle Christelijke filosofen, begraven ligt.**
Dader wilde “broers en zusters in Palestina wreken”
**Aanvankelijk dacht men dat de moordenaar een van de drie paracommando’s van het 17de regiment van parachutisten van Montauban was, die vanwege hun sympathieën voor het nazisme uit het leger waren gezet. In de kranten stond een foto van de drie, achter een vlag met het hakenkruis terwijl ze de Hitlergroet brengen. Jonge extremisten, Frans, blank. Ze leken volledig in het plaatje van de perfecte moordenaar te passen, iemand die zich wreekt op zijn strijdmakkers die hem hebben aangegeven, maar drie soldaten van Noord-Afrikaanse afkomst doodt en vervolgens in een joodse school in het rond schiet en moordt. Het perfecte prototype van een militant uit het kamp van Le Pen, zonder daarbij te suggereren dat alle kiezers van eerst Jean-Marie Le Pen, en nu zijn dochter Marine, mogelijke moordenaars zijn.
De realiteit heeft ons echter een andere schuldige opgeleverd, namelijk deze Mohamed Merah, een Fransman van Algerijnse afkomst (een migrant van de tweede generatie, zoals men gewoonlijk met een oxymoron zegt), die om één uur gisterennacht met het tv-station France 24 belde en de dienstdoende journalist, Ebba Kalondo, een zwarte jonge vrouw (de multi-etnische maatschappij) op kalme en zachte toon de redenen voor zoveel wreedheid opgebiechtte. Merah verklaarde banden te hebben met Al-Qaida en “al onze kleine broeders en zusters in Palestina” te willen wreken. Hij uitte ook kritiek op de wet die de gezichtsbedekkende sluier voor moslima’s verbiedt, en ook op de deelname van het Franse leger aan de oorlog in Afghanistan.
Hoe is het mogelijk dat twee zo verschillende en zelfs tegenovergestelde werelden als mogelijke achtergrond voor de twee bloedbaden werden gezien? Het antwoord luidt dat ze beide waarschijnlijk waren: de moslimterrorist en de neonazi leven aan de onderkant van onze maatschappij, twee tegenovergestelde nachtmerries die toch ook samenleven, zonder elkaar op te heffen, en elkaar juist versterken.**
In Oslo was sprake van dezelfde kortsluiting
**Rond de moordpartij in Toulouse was er sprake van dezelfde kortsluiting als in juli in Oslo, toen de gestoorde Anders Behring Breivik een bloedbad aanrichtte: acht doden door een bomexplosie en 69 jonge aanhangers van de socialistische partij die aan het kamperen waren werden doodgeschoten. De eerste hypothese toen was dat de slachtpartij was aangericht door moslimterroristen tegen westerse jongeren. De schuldige was echter deze blonde Noorse dertiger die verklaarde tegen de multiculturele samenleving te zijn, antimarxist en anti-islam, maar een christelijke fundamentalist en pro-Israël. Hij wilde de jonge socialisten treffen omdat hij hen verantwoordelijk hield voor de massamigratie van moslims.
Twee verschillende nachtmerries dus, maar dermate elkaar aanvullend en met elkaar verenigbaar dat de politiek voor enkele uren de harde verkiezingscampagne voor het presidentschap heeft opgeschort. Respect voor de slachtoffers, zeker, volgens die goede burgerlijke manieren die in Frankrijk op school worden onderwezen. Maar ook in afwachting van meer informatie om geen vergissingen te maken. De toon is hard, Sarkozy heeft van het migratievraagstuk zijn slagveld tegen Marine Le Pen gemaakt. De Wall Street Journal heeft hem zelfs al omgedoopt tot ‘Nicolas Le Pen’.
De president belooft de Fransen een sterker en meer gesloten Frankrijk. Hij heeft niet uitgesloten dat hij het Verdrag van Schengen over het vrije verkeer van personen tussen de EU-landen zal opschorten. Deze hypothese heeft flinke irritatie opgewekt bij Angela Merkel, die niet meer van plan lijkt te zullen deelnemen aan de verkiezingsbijeenkomsten van Sarko, zoals ze beloofd had. Dit is het klimaat van het Frankrijk van vandaag, waarin Mohamed Merah, sinds vele jaren een slapende en eenzame cel van Al-Qaida in de wijk Mirail in Toulouse, had besloten om tot actie over te gaan. Hij had een neonazistische paracommando kunnen zijn, maar hij was het spook van Bin Laden. Dat is alles behalve geruststellend.**
Analyse
Mohamed Merah, een “Nike”-terrorist
*[Volgens Con Coughlin van de Daily Telegraph](http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/al-qaeda/9158914/Toulouse-shooting-the-rise-of-the-just-do-it-terrorists.html) “past Mohamed Merah in het plaatje van wat veiligheidsdiensten “Nike-terroristen” noemen, wier motto voor hun terroristische daden zou kunnen luiden als: “Just do it*”
“Nike-terroristen worden aangespoord om elk beschikbaar middel te gebruiken om zoveel mogelijk slachtoffers te maken, in plaats van spectaculaire aanslagen te plegen in een omvang zoals op 11 september 2001.”
Nu hoge veiligheidsfunctionarissen van mening zijn dat tweederde van de oorspronkelijke Al-Quaidaleiders de afgelopen tien jaar zijn gedood of gevangen genomen – onder wie oprichter Osama bin Laden – is het vermogen van deze beweging om grootschalige terroristische aanslagen te plegen, zoals die van 11 september 2001, aanzienlijk geslonken:**
De terroristische aanslag in Mumbai in november 2008, waarbij een bende Al-Quaidaterrorsiten een serie zorgvuldig op elkaar afgestemde beschietingen en bombardementen uitvoerden en waarbij 164 mensen omkwamen, werd beschouwd als het eerste voorbeeld van deze nieuwe tactiek.
Met het oog op de Olympische Spelen van komende zomer in Londen schrijft Coughlin:
als een groep Al-Quaidaterroristen eenmaal heeft besloten het publiek aan te vallen met zelfgemaakte bommen, messen en geweren, maakt het niet meer uit hoeveel afweergeschut of Typhoons [Britse jachtbommenwerpers ] je ook inzet bij de Spelen.
