Kies een taal
“Nog maar een eeuw geleden kwam een aantal vrouwen uit 17 landen in Kopenhagen bijeen om een dag uit te roepen die gewijd is aan alle vrouwen over de hele wereld,” schrijft de Roemeense krant Evenimentul Zilei ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van Internationale Vrouwendag. Het dagblad vraagt zich af: “*Stel dat die vrouwen nu de balans zouden kunnen opmaken van alle rechten die in honderd jaar tijd verworven zijn, zouden ze dan tevreden zijn over het resultaat?” Volgens het dagblad is er nauwelijks iets waarover we ons op de borst kunnen slaan. Ook al hadden vrouwen een eeuw geleden geen stemrecht, hun vertegenwoordiging in nationale regeringen is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. In het Britse parlement “maken vrouwen bijvoorbeeld maar 20% van de kamerleden uit.” Als we deze trend doortrekken, “kunnen feministen pas in het jaar 2200 een gelijke man-vrouwverhouding verwachten*”.
Feminisme zou zich op leeftijdsdiscriminatie moeten richten
In de Franse krant Le Monde stellen de wetenschappers en feministes Rose-Marie Lagrave en Juliette Rennes dat de verschillen die verband houden met “*sociale klasse, huidskleur en seksuele geaardheid*” vandaag de dag wel uitgevlakt zijn en dat de strijd voor feminisme en gelijkheid zich nu eerder op leeftijdsdiscriminatie zou moeten richten: “de seniorenkwestie is een van de vele soorten van ongelijkheid waar vrouwen onder elkaar, feministen inbegrepen, zelden over praten. Al veertig jaar lang zijn het vooral de vrouwen in de vruchtbare en werkzame leeftijd die de maatstaf vormen voor de grote vrouwenvraagstukken, ongeacht of het gaat om gelijkheid op het werk, het zelfbeschikkingsrecht van het lichaam of geboortebeperking”.
Karla Peijs, voormalig minister en tegenwoordig Commisaris van de Koningin in Zeeland, vindt dat vrouwendiscriminatie alles te maken heeft met hun maatschappelijke klasse en hun positie op de arbeidsmarkt. In Trouw valt te lezen dat ze de vrouwenbeweging verwijt dat zij zich teveel bezig te houdt met topvrouwen en het glazen plafond waar ze vaak tegen aanlopen. Maar voor vrouwen op topposities is de combinatie van werk en zorg juist veel minder problematisch dan voor vrouwen in lagere echelons. Topvrouwen worden betaald naar hun targets, terwijl bijvoorbeeld een secretaresse per uur wordt betaald. Volgens Peijs kunnen we ons dus maar beter druk maken om vrouwen in lagere functies en om vrouwen die in deeltijd werken (75% van de werkende vrouwen in Nederland). Bovendien zouden we het "achterlijke Nederlandse systeem van middagpauzes op school" eens kritisch tegen het licht moeten houden, waardoor een van de ouders (in de praktijk: de moeder) thuis moet blijven om de kinderen op te vangen.
Feministische lobby lokt zelf een "mannelijk front tegen het feminisme" uit
Deze “executive moms” die werk en privé combineren vormen evenmin als de feministen een rolmodel voor de jonge vrouwen uit de Parijse voorsteden die over hun dagelijks leven schrijven op BondyBlog. Zo stelt Faïza (26) in een interview met Le Monde dat “*feministen passé zijn. Hun strijd is uit de tijd en negatief en het zijn altijd de mannen die als egoïstische machthebbers worden weggezet en de zwartepiet toegespeeld krijgen.” Widad (24) is het roerend met haar eens: “In deze tijd is feminisme erger dan religieus fanatisme. Het is een bijna extremistische doctrine geworden. Iedereen die het ook maar in zijn hoofd haalt om de dogma’s die de feministische dictatuur heeft opgelegd tegen te spreken, wordt voor altijd als ‘macho’ bestempeld. Vrouwen die het feministische concept niet aanhangen worden als vuile verraadsters gezien en krijgen het etiket van ‘onderworpenen’ opgeplakt.”*
In Duitsland staat het feminisme al een aantal jaar in het verdomhoekje, schrijft Die Tageszeitung (TAZ) in een lijvig dossier dat aan dit onderwerp is gewijd. De discussie is aangezwengeld door Der Spiegel die “in 2007 een somber portret tekende van een onderwijsmethode die op autoritaire leest is geschoeid en waardoor jongens "zich al op zeer jonge leeftijd kritisch over hun geslacht uitlaten" ". De Frankfurter Allgemeine Zeitungbleef niet achter en fulmineerde tegen de *“politieke tactiek van de feministische lobby” die eruit bestond om zoveel mogelijk doorgewinterde feministes in te zetten op sleutelposities om zo een “politieke geslachtsverandering” te bewerkstelligen. Het Duitse weekblad Focus wordt ervan beticht regelmatig over mannen te schrijven als het “zwakke geslacht”. Volgens TAZ wordt hierdoor de weg bereid voor een nieuwe beweging van burgerrechten om uiting te geven aan het “mannelijk front tegen het feminisme”. Zo schrijft het Berlijnse dagblad over de vele initiatieven die genomen worden om maatregelen ten gunste van vrouwen terug te draaien, te beginnen bij de jonge Duitse liberalen die “eisen dat er een einde komt aan de ‘onderdrukking’ van de man en dat alle Duitse wetten met betrekking tot gelijke kansen, alle besluiten van de Verenigde Naties en passages in Europese Verdragen waarin vrouwen worden bevoorrecht en alle vrouwenquota van welke aard dan ook worden teruggedraaid”*.
Europese Unie
Europees Waarnemingscentrum voor gendergeweld
De Europese ministers van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zijn vandaag bijeengekomen om een “eerste stap” te zetten in de richting van de oprichting van een Waarnemingscentrum voor gendergeweld, oftewel huiselijk geweld, bericht El Periódico. Dit plan is gelanceerd “*ter gelegenheid van het Spaanse voorzitterschap”, ook al zijn de Spanjaarden er “op dit moment” nog niet in geslaagd om “een specifiek orgaan” van de grond te tillen, aldus de Spaanse krant. Er zullen “gemeenschappelijke indicatoren” worden vastgesteld en uitgevoerd door twee reeds bestaande instellingen, het Europees Instituut voor Gendergelijkheid en het Bureau van de Europese Unie voor de grondrechten. Bovendien zal één “uniek telefoonnummer” worden ingesteld om slachtoffers van dit soort geweld beter te kunnen begeleiden en voorlichten. Toch resteert volgens de krant nog één belangrijk punt: de door rechters opgelegde beschermingsmaatregelen moeten “geldig worden in alle landen” van de Europese Unie, wat momenteel niet het geval is vanwege “juridische problemen”* op het gebied van interpretatie tussen de lidstaten.
