Kies een taal
De crisis in Europa heeft het eindstadium bereikt, net als de redeneringen van de toekomstvoorspellers. Een analist van de ABN-AMRO heeft zich gewaagd aan een prognose over de toekomst van de EU: "Het belangrijkste is dat de besmetting zich niet uitbreidt naar de landen die de harde kern van de eurozone vormen. Daarom zou Frankrijk het EK 2012 moeten winnen. Dan zou het vertrouwen in grote mate worden hersteld".
Tsja… Misschien wilde hij daarmee zeggen dat zolang de echo's van de Marseillaise weerklinken, niemand op het idee zal komen de loketten van BNP Paribas of Société Générale te bestormen… Maar de vraag is dan: moeten we, om het vertrouwen te versterken, niet eerder op een succes van Duitsland hopen? Terwijl de supporters annex kiezers op de overwinning klinken, gaat de ECB vier ton Spaanse obligaties kopen.
Als fervent voetballiefhebster (de bijeenkomst van de G8 werd tijdens de wedstrijd Bayern-Chelsea onderbroken) zou Angela Merkel de euro-obligaties door de Bundestag loodsen. En wat zou er gebeuren bij een overwinning van Griekenland? Zou Alexis Tsipras dan het memorandum tekenen en daarmee voor een begrotingsoverschot tot 2100?
Einde Iberische triomf
Ondanks dat Spanje [huidig Europees kampioen en wereldkampioen, red.] de grote favoriet voor het EK is, verwacht het orakel van ABN-AMRO merkwaardig genoeg niets van een Iberische triomf. Velen staan op het standpunt dat het land al op een onomkeerbaar punt is beland. En daarbij maakt het weinig uit of premier Rajoy gelijk had toen hij zei dat zijn land een 'collateral casualty' [bijkomend slachtoffer, red.] was van de chaos waarin de eurozone terecht is gekomen.
Hier is van belang dat we het kritieke stadium van de nationale redding allang zijn gepasseerd. Vooral als we weten dat Barclays (naar het voorbeeld van andere financiële instellingen) heeft gewaarschuwd dat Spanje wat betreft de instorting van de woningmarkt "nog maar op de helft"is en dat met een kennelijk onvermijdelijke extra daling van de prijzen met 20 procent “de financiële sector het vel over de oren wordt gehaald”.
Daarbij is de werkloosheid in Europa tot recordhoogte gestegen, wordt de arbeidsmarkt gekenmerkt door een rampzalig gebrek aan evenwicht en bedraagt de totale schuldenlast van de bevolking en de niet-financiële sector 200 procent van het bbp. Als we dat beseffen, begrijpen we beter waarom een journalist van de Financial Times beweerde dat “het niet zozeer de vraag is of de Spaanse economie in 2012 of 2013 weer zal opleven, maar of dat voor het eind van dit decennium nog mogelijk is”.
Om weer terug te keren naar het voetbal: Spanje kan niet worden gered, zelfs niet als de clubs van de Primera División de 750 miljoen euro aan belastingen (of eigenlijk belastingvermindering) die zij de staat verschuldigd zijn, zouden terugbetalen. En zal Griekenland gecontroleerd failliet gaan vergezeld van een Europees reddingsplan dat door de belastingbetalers wordt gefinancierd? Of zal er een bankroet buiten de eurozone plaatsvinden die sommigen op duizend miljard euro schatten en anderen op oneindig, terwijl nog weer anderen stellen dat het niet goed is iedereen de stuipen op het lijf te willen jagen?
Eurozone zorgt voor meer spanning dan EK
Angela Merkel kan niet langer doen alsof haar neus bloedt en moet de knoop doorhakken: of de eurozone klapt deze zomer uit elkaar, of zij vervolgt haar lijdensweg met een bundeling van de schulden. De spanning is veel intenser dan tijdens het EK en de wedstrijd Bayern-Chelsea samen. Vooral wanneer de Duitse minister van Binnenlandse Zaken adviseert "geen geld meer in een bodemloze put te storten" en de vicepresident van de Bundesbank Griekenland als een "*f*ailliete staat" beschouwt, terwijl Peter Bofinger, de meest invloedrijke adviseur [van de Duitse regering, red.], beweert dat “de Grieken de grootste fiscale correcties sinds de oorlog hebben bewerkstelligd en dat de verlangde verlaging van het structurele tekort zonder precedent en buitensporig is”.
De meningen lopen uiteen. De bondskanselier is een overtuigd federalist maar zij weet dat als zij vandaag een stap terugdoet en haar goedkeuring aan een bundeling van de schulden geeft, en wel zonder een begrotingstsaar in Brussel (dat wil zeggen in Berlijn), Duitsland op zijn beurt op een onomkeerbaar punt zal belanden.
