Kies een taal
Europa lijdt niet aan de ziekte van Parkinson. Europa is een slachtoffer van de wet van Parkinson. Als een bedrijf of een organisatie beschikt over meer dan vijfhonderd werknemers of leden, verdwijnt de behoefte aan inkomsten, winsten of klanten. Wat telt is de eigen bureaucratie en de interne procedures, die de werknemers bezighouden. Dit geldt net zo goed voor bedrijven als voor de Europese Unie - ofwel de ‘Europese mummie’, zoals deskundigen haar noemen.
Europa wil alles rantsoeneren
De Europese Unie heeft zichzelf steeds harder nodig. Zij heeft almaar slechter voor economische groei en voor haar burgers gezorgd, en steeds beter voor zichzelf en voor haar eigen functionarissen. De procedures en regels die zij invoert zijn steeds minder nodig en belemmeren de bedrijvigheid in plaats van die te bevorderen.
Wereldwijd boet de EU aan concurrentiekracht in. De lidstaten hebben geen geld voor de financiering van de bureaucratie en de overheidsuitgaven, zodat ze zichzelf steeds verder in de schulden steken – intern (België, Duitsland, Nederland, Frankrijk) dan wel extern (Ierland, Portugal, Spanje, Italië, Griekenland).
De EU kort nooit op haar eigen begroting en eist steeds meer geld voor haar leger van eurocraten. De bestaande mechanismen voor het functioneren van de EU zijn gedegenereerd, wat betekent dat de unie niet langer meer de economische groei aanjaagt. De voorgestelde hervormingen in de vorm van een nauwere politieke integratie en het delen van elkaars schulden, en een beleid van stimulering van de groei ten koste van een steeds hoger begrotingstekort, zullen het leger van functionarissen alleen maar laten groeien en resulteren in duizenden nieuwe regels die de bedrijvigheid nog verder zullen belemmeren.
Niemand wil zich blijkbaar de recente geschiedenis voor de geest halen, toen de marktliberalisering in Polen in 1989 uitmondde in een ongekende economische bloei. Wat Europa vandaag de dag wil is socialisme, staatsmonopolies, kunstmatig verkregen volledige werkgelegenheid – met name bij de overheid en in de publieke sector – en tenslotte de rantsoenering van alles.
Civiel toezicht om EU-besluiten te beoordelen
Om niet hol te klinken, zal ik een paar voorbeelden noemen. Een voorbeeld uit mijn directe omgeving illustreert het verschijnsel in kwestie het beste. Eén van de officiële organen van de EU is de Europese Economische en Sociale Commissie, die de besluiten van de EU namens de civiele samenleving zou moeten beoordelen. Hoe ziet dit op zichzelf goede idee van civiel toezicht er in werkelijkheid uit?
De leden van de Commissie worden voorgedragen door niet-gouvernementele organisaties, werknemers en werkgevers, en door de Raad benoemd na officieel te zijn genomineerd door de regeringen van de lidstaten. De meeste leden zijn in feite leden van de organisaties die de bovenstaande vertegenwoordigen.
Je zult in de werkgeversgroep dus niet gauw een echte zakenman of -vrouw aantreffen, net zo min als een echte arbeider in de werknemersgroep, of een echte sociale activist in de civiele samenlevingsgroep. Veel leden blijven diverse termijnen zitten, in sommige gevallen zelfs decennia lang. Het oudste lid is negenentachtig.
Een recente stemming in de werkgeversgroep voltrok zich bij wijze van acclamatie. Toen ik aan een vertegenwoordiger van deze groep vroeg of hij ooit zakenman was geweest, zei hij nee. Maar hij zei ook dat hij wel een bepaald gevoel voor ondernemerschap had.
Een vertegenwoordiger van de werknemersgroep zei dat hij nooit arbeider was geweest. Toen ik hen vroeg of ze niet van plaats konden verwisselen, antwoordden ze dat dit niet zo moeilijk zou zijn.
Gewoon zo veel mogelijk zittingen bijwonen
Precies dit soort functionarissen van werknemers-, werkgevers- en niet-gouvernementele organisaties vertegenwoordigen ons, de civiele samenleving. Als functionarissen overstijgt hun salaris enigszins het EU-gemiddelde. Wat heeft de EU hen te bieden? Per zitting krijgen ze 233 euro. Al wat je daarvoor hoeft te doen is de lijst tekenen. Daarna kun je weer verdwijnen, en sommigen hebben daar een gewoonte van gemaakt.
Eenmaal per week krijg je een reiskostenvergoeding van 1.084 euro. Tel daarbij een dagelijkse verblijfsvergoeding van 30 euro op, naast dubbele vergoedingen voor zittingen die buiten Brussel plaatsvinden en veel andere voordeeltjes (zoals een gesubsidieerde kantine, fitnessclub en gezondheidszorg) en alles bij elkaar kun je, als je heel actief bent, iedere maand belastingvrij achtduizend euro besparen.
Voor commissieleden is er zelfs nog meer. Daarvoor hoef je alleen maar zo veel mogelijk zittingen bij te wonen. Wat heb je nodig om vaker te kunnen gaan? Honderden nieuwe regels moeten worden beoordeeld, en je eigen visie daarop natuurlijk. Hoe meer regels er worden vastgesteld, des te meer je verdient.
Toen een paar jaar geleden uit het kantoor van de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, een initiatief kwam om het wetgevende proces te vereenvoudigen, applaudiseerde iedereen. Als het maar niet in mijn sectie, werkgroep of subcommissie gebeurt, zeiden ze er wel bij.
Veel nieuwe regels voor een hoger salaris
Dat is in de hele EU het geval. Functionarissen verdienen hun geld door nieuwe regels op te stellen. Een gemiddelde van honderdduizend nieuwe regels in tien jaar tijd, oftewel tienduizend per jaar. Wat wil je nog meer?
Er is een neiging om alles te willen reguleren. Het naleven van de nieuwe regels moet worden gecontroleerd, zowel in de EU als in de lidstaten, door nieuwe functionarissen, bijvoorbeeld op het terrein van het toezicht op de banken, en als het even kan op alle mogelijke terreinen.
Als je een dag of twee in deze atmosfeer hebt doorgebracht, lijkt het net of je weer in het reëel bestaande socialisme leeft. Niemand is bereid zich voor de geest te halen hoe dat systeem aan zijn einde kwam. Ook daar wilden bureaucraten bepalen hoeveel vlees, suiker of andere gerantsoeneerde producten de burgers konden krijgen.
Ook in de EU zullen er binnenkort bonnen zijn voor van alles en nog wat, tenzij iemand het eindelijk eens opneemt tegen de heerschappij van de bureaucratie.
Nieuwe mentaliteit om crisis te bezweren
Wat de EU en haar lidstaten nodig hebben zijn fundamentele hervormingen van het soort dat in 1989 in Polen is ingevoerd – een doortastende liberalisering van allerlei zakelijke regels, waarbij de burgers duidelijk wordt verteld dat hun toekomst afhangt van hard werken en niet zozeer van de goede of slechte wil van een heel bataljon overheidsfunctionarissen.
Totdat de EU en haar burgers beseffen dat er niet zoiets bestaat als een gratis lunch, zal de crisis niet verdwijnen en zal het moeilijk zijn de groei weer aan te zwengelen. Voorlopig zullen we vooral een nieuw leger van goedbetaalde functionarissen gaan zien die toezicht moeten gaan uitoefenen op de banken en andere financiële instellingen, en een tweede leger dat moet toezien op de naleving van de begrotingsregels, enzovoorts.
Op deze manier blijft de EU goed op koers om een ‘Europese mummie’ te worden.
Opinie
Na de topconferentie de depressie
“Er was een topconferentie, er is een depressie”. Volgens Rzeczpospolita heeft de aanvankelijke euforie over de recente topconferentie van de EU plaatsgemaakt voor zorgen over de toestand van Spanje en Italië. Het conservatieve dagblad twijfelt niet over de vraag waarom dit gebeurt:
Er is meer nodig dan noodhulp, (groei)stimuleringsprogramma’s of bankenunies … Zonder belastinghervormingen, liberalisering van de arbeidsmarkt en productiviteitsverbeteringen zal er niets veranderen … De vijf grootste fabrieken van Fiat in Italië produceren ongeveer net zo veel als de enige Poolse fabriek van het concern in Tychy, waar ook nog eens vier maal zo weinig mensen werken. Dat verandert niet door onderhandelingen op topconferenties.
Op pessimistische wijze stelt Rzeczpospolita dat er geen “radicale hervormingen” van de EU moeten worden verwacht. De kloof tussen Frankrijk en Duitsland en het noodlijdende Zuiden is te groot en de belangen staan lijnrecht tegen over elkaar.
“Duitsland zal nooit akkoord gaan met het delen van elkaars schulden. Daardoor zouden immers de eigen leenkosten omhoog gaan … Noch zal Berlijn er ooit mee instemmen dat de Europese Centrale Bank een gelddrukker wordt”, concludeert het dagblad.
