Kies een taal
"Precies zestig jaar na de verklaring van Robert Schuman waarin de eerste steen voor het gebouw Europa werd gelegd, beleeft het continent de ernstigste crisis in zijn nog jonge geschiedenis", stelt Le Figaro in lyrische bewoordingen. “De Europese Unie heeft gisteren haar belangrijkste historische beslissing genomen sinds de introductie van de euro in 1999: de totstandbrenging van een mechanisme voor financiële bijstand voor de landen van de eurozone die moeite hebben hun schulden af te lossen", constateert eveneens El País. "Op zijn verjaardag probeert Europa zichzelf van de ondergang te redden", schrijft op zijn beurt România libera. “Tot voor kort leek het probleem beperkt te blijven tot de eurozone, maar afgelopen week werd duidelijk dat het mondiale proporties heeft aangenomen.”
Het besluit van 9 mei “markeert een referentiepunt in de Europese geschiedenis", aldus opnieuw El País, en een “beslissend gebaar” dat “de grondslagen legt voor het verkleinen van de flagrante asymmetrie tussen een vrijwel volmaakte munteenheid en het ontbreken van politieke integratie”. “Landen kunnen om deze bijstand vragen als zij geconfronteerd worden met ‘ernstige bedreigingen’ die mogelijk belangrijke veranderingen op financieel gebied teweegbrengen.” Dit fonds, zo vervolgt het Spaanse dagblad, “is voornamelijk bedoeld om Ierland, Portugal, Spanje en Italië te beschermen, landen die hun schuld de laatste dagen pijlsnel zagen oplopen”.
Met plakband bloeding stelpen
"Kan het Europese stabilisatiemechanisme tegenwicht bieden aan de twijfels over het lot van landen als Griekenland, Spanje en Portugal?", vraagt Dziennik Gazeta Prawna zich terecht af. Volgens deze krant “kunnen we getuige zijn van een hernieuwd vertrouwen in de eurozone, als de markten positief reageren". Een andere Poolse krant, Gazeta Wyborcza, toont zich daarentegen sceptisch over de mogelijkheid om Griekenland met behulp van het in Brussel goedgekeurde steunmechanisme te redden: de beoogde maatregelen zouden niet meer behelzen dan “het gebruik van plakband om een bloeding te stelpen”. Het is dus waarschijnlijk dat “we binnenkort een nieuwe episode van de Griekse tragedie gaan beleven”.
"Wie had nog maar een jaar geleden een euro durven te verwedden op het idee van een steunfonds voor de leden van de eurozone?", vraagt La Tribune zich af: “de euro is gebaseerd op het dogma van ‘no bailing out’, niet op de hulp van andere leden van de club. Maar de crisis kan wel eens het ondenkbare mogelijk hebben gemaakt.”
Volgens Libérationis “het moeizaam tot stand gekomen besluit van de 27 EU-lidstaten een eerste stap om wellicht weer in rustiger vaarwater terecht te komen. Maar hoe kan deze maatregel ooit toereikend zijn om orde te scheppen in de chaos die in de eurozone heerst? De Griekse tragedie die zich onder onze ogen afspeelt, leert ons dat Europa niet bestaat. Of nauwelijks”. “De getoonde solidariteit is slechts het gevolg van de donkere wolken die zich boven ons samenpakken, en kan in veel gevallen niet de goedkeuring van de publieke opinie wegdragen", zegt ook Le Figaro. “Zij blijft dus erg kwetsbaar. Maar laten we er het beste van hopen en als het allemaal meezit, zal de mensen vooral bijblijven dat Europa op de puinhopen van crisissen is opgebouwd: ondanks hun onderlinge verdeeldheid vinden de EU-landen elkaar uiteindelijk altijd weer op hoofdzaken. Ook politiek gezien verandert Europa van karakter”, voegt de Parijse krant daaraan toe. “De nieuwe financiële solidariteit die uit deze crisis is ontstaan, zal tot een nieuw economisch bestuur leiden. Hierdoor krijgen de grote landen van de eurozone, zoals Frankrijk, maar vooral Duitsland, meer invloed.”
Obama belt Merkel
De ministers van de 27 EU-landen hebben hard gewerkt om een akkoord te bereiken voordat de “hele horde” aan beurzen weer opengaat, aldus Público, dat stelt dat de besprekingen in Brussel in een stroomversnelling raakten nadat Barack Obama, “ongerust” als hij was dat de crisis zou overslaan naar de Verenigde Staten, “Angela Merkel had gebeld". Volgens de Portugese krant is “in het Witte Huis de twijfel die ten tijde van Henry Kissinger heerste, verleden tijd. Tegenwoordig weten ze heel goed welk nummer ze moeten draaien als ze met Europa willen spreken, namelijk het nummer van Berlijn, niet dat van Brussel”. “Karl Marx zei ooit: 'Wie Berlijn bezit, controleert Duitsland en wie Duitsland bezit, controleert Europa', citeert het Belgische dagblad De Standaard met instemming. “Dat is vandaag meer dan ooit waar. Op langere termijn ligt de toekomst van de muntunie volledig in Duitse handen. Het zijn de Duitsers die zullen beslissen of de euro de geschiedenisboeken zal ingaan als 'het meest duurzame monetaire akkoord uit de Europese geschiedenis'. Als dat niet gebeurt, zal de euro allicht 'het orgelpunt worden van een Europese integratiebeweging na de Tweede Wereldoorlog die na de Grote Recessie aan het begin van de 21ste eeuw ten einde kwam'.
Wanneer dit alles achter de rug is, zal "Europa zich dit moment in het voorjaar van 2010 nog lang herinneren", concludeert Die Zeit, "de leugens van de Grieken, het gekonkel van de andere landen van de eurozone, de schrik die de financiële markten ons hebben aangejaagd met hun steeds minder scrupuleuze speculaties op het bankroet van de Griekse staat. In deze crisisweken is echter duidelijk geworden hoezeer de Europese integratie inmiddels is voortgeschreden.”
