Marine Le Pen, dochter van Jean-Marie Le Pen, in 2006.

Een menselijk gezicht voor extreemrechts

Na 38 jaar aan het hoofd van het Front National in Frankrijk te hebben gestaan, wil Jean- Marie Le Pen het stokje nu aan zijn dochter Marine overgeven. Met deze opvolging binnen de familie tekent zich duidelijk een beleid af van modernisering, naar het voorbeeld van collega-partijen in Europa. Het doel: de Franse presidentsverkiezingen van 2012.

Gepubliceerd op 14 januari 2011 om 10:58
Marine Le Pen, dochter van Jean-Marie Le Pen, in 2006.

Het Front National is niet meer wat het geweest is. De tijd van de misselijke grappen van Jean-Marie Le Pen over de gaskamers, “een detail in de Tweede Wereldoorlog”, over die “melaatse aidslijders”, over militaire vrachtwagens vol asielzoekers, ligt ver achter ons. Zijn dochter Marine is al acht jaar bezig om de scherpste kantjes van de duivelse, extreemrechtse partij weg te werken. Haar doel? De achterban van het Front National te vergroten door de partij om te zetten in een ‘respectabelere’ rechtse volkspartij. Marine Le Pen is van mening dat de toekomst van extreemrechts in Frankrijk zich in alle openheid zou moeten afspelen.

Na jarenlang de orthodoxe doctrine van het Front National te hebben verkondigd, heeft de oprichter nu een stap opzij gedaan voor zijn dochter. Zijn lijn wordt voortaan verdedigd door de huidige nummer twee, Bruno Gollnisch. Deze partijman van het eerste uur, al 27 jaar lid van het Front National, wil de strijd om de opvolging aangaan met de dochter van de partijleider. Na 38 jaar voorzitterschap van de oprichter kiezen de actieve leden tijdens het partijcongres op 15 januari in het Franse Tours hun nieuwe partijleider. Jean-Marie Le Pen zou graag zien dat de dynastie voortduurt.

Twee verschillende stijlen

Marine Le Pen en Bruno Gollnisch staan voor twee verschillende stijlen, twee verschillende strategieën, twee verschillende generaties. Zij is jong, modern, gescheiden; hij oud en hoogleraar. Hij mag graag beweren dat hij de hersens heeft en zij beter is in communicatie. Marine Le Pen zegt dat ze begrip heeft voor vrouwen die abortus plegen, terwijl Gollnisch de ultrarechtse stromingen wil verenigen: ontkenners van de Holocaust, antisemieten, kolonialisten en conservatieve katholieken. Hij is liberaal, zij voorstander van protectionisme tegenover “het totalitarisme op economisch en financieel gebied”. Hij doet wat stoffig gaan, zij is een lichtend voorbeeld en bezoekt onophoudelijk de markten van Hénin-Beaumont, de sombere stad in Noord-Frankrijk, waar ze zo makkelijk de overwinning wist binnen te halen. Maar haar belangrijkste troef is wel dat ze van het juiste ‘merk’ is: ze is immers een Le Pen en daarmee heeft ze goud in handen binnen een partij die tot in het extreme hiërarchisch is van opzet en onderworpen aan de autoriteit van de partijleider.

Marine Le Pen is een vrouw die met haar tijd mee gaat. Ze wil niets weten van de obsessies van haar vader met de Tweede Wereldoorlog en de oorlog in Algerije. Zij wil het Front National salonfähig maken en laten uitgroeien tot een regeringspartij naar het voorbeeld van andere Europese volkspartijen op rechts: radicaalrechts in Scandinavië, de Lega Nord in Italië, de PVV van Geert Wilders in Nederland, extreemrechts in Zweden, dat onlangs toetrad tot de regering. Volgens de expert in extreemrechts, Nonna Mayer, bestaat “de redenering van rechtse volkspartijen in Europa vooral uit opmerkingen dat moslims onze normen en waarden niet delen, dat ze zich niet tolerant opstellen ten opzichte van homoseksuelen, vrouwen en joden. Ze draaien het argument om: moslims zijn de “racisten”.” De eerste stap voor Marine wordt het uitbannen van de ostentatieve racistische uitingen waar haar vader zo dol op was. Haar rode streep: antisemitisme. Haar nieuwe doel? De islam ter vervanging van de kwestie van de immigratie, die in 1978 door het Front National op de agenda werd gezet en door de Franse president Sarkozy werd opgepakt, waarin hij echter niet bijster succesvol lijkt te zijn geweest.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Driekwart wijst het Front Nationale categorisch af

Haar wapen? De scheiding van kerk en staat. “Dat is een argument waar je beter mee voor de dag kunt komen en waarmee je op respectvollere wijze de islam buiten de wet kunt stellen”, aldus Nonna Mayer, die daaraan toevoegt: “maar op basis van het partijprogramma is de kern van de redenering dezelfde: eigen volk eerst. Er worden alleen andere argumenten voor gebruikt.” Een markt die groeiende is: de kolonisatie is vervangen door het botsen der beschavingen en 11 september spreekt tot ieders verbeelding. De islamfobie wordt ‘gerechtvaardigd’ door de actualiteit: de Iraanse Sakineh, de aanslagen op de kopten in Egypte.

Volgens de jongste enquêtes in Frankrijk heeft 23 procent van de Fransen een aversie tegen de islam, die niet is gebaseerd op een afwijzing van moslims als mens, maar op het opkomen voor moderne normen en waarden, zoals scheiding van kerk en staat, feminisme en gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Marine Le Pen antwoordde aan een Frans persbureau AFP na haar polemische vergelijking tussen de gebeden die moslims overal doen en de bezetting: “Ik hoor steeds vaker mensen vertellen dat je in sommige wijken beter geen vrouw, homoseksueel, joods, of zelfs Frans of blank kunt zijn.”

Levert deze strategie ook nog iets op? Volgens de jongste peilingen zou Marine Le Pen positief worden beoordeeld door 27 tot 33 procent van de Fransen. Haar rest nu alleen nog om dit gegeven te vertalen in een verkiezingsuitslag. Naar verwachting is twaalf tot vijftien procent van de bevolking van plan op haar partij te stemmen. De dochter van Le Pen heeft nog niet alle barrières rondom haar partij weten weg te werken: driekwart van de Fransen wijst het de partij categorisch af. Maar de ervaring leert dat het altijd uitkijken geblazen is met het Front National.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp