"Een documentaire over de crisis", luidt de online marketingtekst van Debtocracy.

Debtocracy, de Griekse crisis in beeld

Een online documentaire vertelt het verhaal van de Griekse crisis en wijst met een beschuldigende vinger naar de politiek. Een opruiende film die de gemoederen in beroering brengt.

Gepubliceerd op 26 april 2011 om 15:33
"Een documentaire over de crisis", luidt de online marketingtekst van Debtocracy.

Iedereen op internet heeft het over Debtocracy, een documentaire van de journalisten Katerina Kitidi en Ari Hatzistefanou over de Griekse crisis. De film, die gratis te zien is op debtocracy.gr, is met eigen middelen en giften van vrienden gefinancierd. In nog geen tien dagen tijd hebben bijna 600.000 bezoekers de film gezien. Iedere dag gaan voor- en tegenstanders van de documentaire met elkaar in discussie op Facebook, Twitter en blogs.

De belangrijkste acteurs van deze documentaire (ongeveer 200 personen) tekenen een verzoek tot oprichting van een internationaal auditcomité dat ten doel heeft de oorzaken van het ontstaan van een staatsschuld te onderzoeken en de verantwoordelijken aan de schandpaal te nagelen. Griekenland heeft namelijk het recht om de terugbetaling van zijn “ongerechtvaardigde schuld” te weigeren, dat wil zeggen schuld die is ontstaan door corruptiehandelingen die tegen het belang van de maatschappij indruisen.

Debtocracy is een politiek statement. De documentaire geeft een overzicht van de opeenvolging van gebeurtenissen die ertoe hebben geleid dat Griekenland op het randje van de afgrond kwam te staan. Alle neuzen wijzen dezelfde kant op en tegengeluiden ontbreken. Dat is de keuze van de makers die hun standpunt al meteen in de eerste minuten duidelijk maken: “In bijna veertig jaar tijd hebben twee politieke partijen, drie politieke families en een handjevol topmannen van grote bedrijven Griekenland tot een bankroet gebracht. Ze stopten met het uitbetalen van de burgers om hun schuldeisers de hand boven het hoofd te houden.

"Medeplichtigen" komen niet aan het woord

De documentairemakers geven het woord niet aan degenen die zij als “medeplichtig” aan dit faillissement beschouwen. De premiers en ministers van Financiën van de afgelopen tien jaar in Griekenland worden afgeschilderd als de zwakke schakels in een ketting van medeplichtigen die het land tot de afgrond hebben gebracht.

Nieuwsbrief in het Nederlands

De directeur-generaal van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), Dominique Strauss-Kahn, die zich bij de Grieken presenteerde als de ‘geneesheer’ van het land, wordt wel vergeleken met dictator Georgios Papadopoulos [premier onder het Kolonelsregime van 1967 tot 1974]. Vanaf het begin van de documentaire wordt er met opmerkelijk gemak een parallel getrokken, maar de persoon in kwestie (Strauss-Kahn) wordt niets gevraagd.

Op de vraag “waarom komen de beschuldigden niet aan het woord?” antwoordt Kateina Kitidi, een van de makers, dat “die vraag aan vele media gesteld moet worden die de situatie de laatste tijd permanent slechts vanuit één gezichtspunt laten zien. Wij zijn van mening dat wij een ander geluid bieden waaraan het lange tijd ontbrak.

De onafhankelijkheid van de documentaire is belangrijk

Voor haar collega Aris Hatzistefanou draait het om de onafhankelijkheid van de documentaire: “Wij hadden geen keus. (...) Om te voorkomen dat [productie]maatschappijen, instellingen en politieke partijen eisen zouden gaan stellen aan de inhoud van de film, hebben we ons tot het publiek gericht om de productiekosten te dekken. De documentaire is dus eigendom van onze ‘coproducenten’ die giften via internet hebben gedaan en daarom zijn er geen problemen met rechten. Ons doel is in ieder geval om de film onder een zo breed mogelijk publiek te verspreiden”, licht Hatzistefanou toe.

In de documentaire wordt het probleem van Ecuador en Argentinië aangehaald om het argument te ondersteunen dat het rapport van een auditcomité gebruikt kan worden als onderhandelingsinstrument om een gedeelte van de schuld kwijt te schelden en de salarissen en pensioenen te bevriezen.

Wij proberen Argentinië en Ecuador als voorbeeld te nemen omdat zij nee hebben gezegd tegen het IMF en buitenlandse schuldeisers die de burgers, zelfs gedeeltelijk, op de knieën hebben gekregen. Daarvoor hebben wij met mensen gesproken die een audit in Ecuador hebben uitgevoerd en die hebben aangetoond dat een groot gedeelte van de schuld illegaal is”, aldus Katerina Kitidi. Maar Debtocracy vermijdt de grote en in het oog springende verschillen tussen Ecuador en Griekenland te benadrukken. Onder andere het feit dat Ecuador over aardolie beschikt.

Categorieën
Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp