Kies een taal
De afgelopen dagen ging er een zucht van verlichting door Europa. Nog geen nieuwe wind, maar wel een sterk signaal: tijdens de zoveelste topconferentie (op 24 november in Straatsburg) over mogelijke oplossingen voor de schuldencrisis stond ‘Merkozy’ niet langer alleen. Mario Monti, de nieuwe Italiaanse premier, was er ook en heeft bewezen absoluut niet van plan te zijn zich aan de zijlijn op te stellen en het initiatief aan het Frans-Duitse duo te laten.
Een duo dat een verstandshuwelijk is aangegaan dat er (financieel gezien) steeds slechter voorstaat - Frankrijk is volgens diverse waarnemers zijn kostbare triple A-status al zo goed als kwijt en de Duitse schuld is ook niet meer zo aantrekkelijk als hij was, zoals op 23 november wel is gebleken bij de min of meer mislukte uitgifte van Duitse staatsobligaties.
Een duo dat met zijn onenigheid over de manier waarop speculaties op soevereine staatsschulden moeten worden tegengegaan - de uitgifte van eurobonds en het verstrekken van leningen aan staten die in ruil daarvoor zich moeten inzetten voor meer begrotingsdiscipline en belastingharmonisatie - de eurozone in spanning houdt, hoewel het uiteenvallen daarvan met elke extra dag waarin we in nevelen gehuld blijven een stap dichter bij komt.
Terwijl na jaren van desinteresse en Berlusconiaanse blunders de Italiaanse pers verheugd schrijft over "de terugkeer van Italië in Europa", herleeft door het ten tonele verschijnen van de zeer gerespecteerde voormalig Eurocommissaris Monti als vertegenwoordiger van de derde economie van de eurozone, de hoop dat er een einde komt aan de impasse waarin de eurolanden verkeren.
Hoewel het onwaarschijnlijk lijkt dat de Italiaanse premier de rol van scheidsrechter tussen Parijs en Berlijn op zich kan of wil nemen, is hij wel de aangewezen persoon om als bemiddelaar op te treden. Een bemiddelaar die – en daar herinnert hij zijn twee collega’s, beiden voorstander van een intergouvernementele aanpak, voortdurend aan - duidelijk heeft gemaakt dat de oplossing van de politieke en economische crisis in Europa naar zijn mening moet worden gezocht in naleving van de maatregelen en versterking van de Europese instellingen. Hij weet zich daarbij verzekerd van de steun van de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, die kort geleden een pleidooi hierover heeft gehouden.
Dat moet een hele geruststelling zijn voor degenen die bang waren dat ‘Merkozy’ vervangen zou worden door een nieuwe directie, een driemanschap waarvoor journalisten al met veel plezier nieuwe namen hebben proberen te bedenken, waarvan ‘Sarmonkel’, ‘Merkozonti’, ‘Merkonti’, ‘AnNiMa’ en ‘MMS’ het meest worden genoemd. Intussen dringt de tijd en groeien de verwachtingen.
