Kies een taal
Ze zijn met zijn tienen en worden de ‘groep van de toekomst’ genoemd. Tien Europese ministers van Buitenlandse Zaken laten hun stem horen in een poging de EU om te vormen tot een federatie naar het model van de Verenigde Staten. Samen treffen ze voorbereidingen voor wat op de voorpagina van Die Presse wordt aangekondigd als het “Plan voor de transformatie naar een EU-staat”. Op 19 juni presenteerden deze tien ministers hun eerste rapport aan de meest invloedrijke personen van de EU: voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso, voorzitter van de Europese Raad Herman Van Rompuy, voorzitter van de ECB Mario Draghi en Eurogroep-voorzitter Jean-Claude Juncker.
De groep, opgericht op initiatief van Duitse minister van BuZa Westerwelle, wordt vertegenwoordig door Westerwelle zelf en zijn collega’s uit Oostenrijk, België, Denemarken, Italië, Luxemburg, Nederland, Polen, Portugal en Spanje. Duitslands bondgenoot Frankrijk ontbreekt dus.
Doelstelling van de groep is macht te onttrekken aan staatshoofden en regeringsleiders en de functie van voorzitter van de Europese Commissie op te waarderen. Deze zou dan via directe algemene verkiezingen moeten worden gekozen en het recht krijgen om een ‘regeringsteam’ te vormen. Zo zou hij de machtigste politicus in Europa kunnen worden.
De groep wil bovendien de Europese toppen van ministers en regeringsleiders vervangen door een ‘senaat van de lidstaten’ die naast het Europees Parlement moet functioneren. Nationale bevoegdheden zoals grensbewaking, defensie- en begrotingsbeleid zouden dan worden overgeheveld naar deze senaat en zodoende onder meer de euro ‘irreversibel’ te maken.
Volgens Die Pressehoeft het geen verbazing te wekken dat de deelnemende ministers - hun invloed is behoorlijk geslonken sinds de ondertekening van het Verdrag van Nice in 2000 en vooral sinds de uitbarsting van de crisis - op deze manier weer aan hun trekken willen komen. Niettemin concludeert het dagblad:
Een zuiver democratisch systeem voor de EU dat lijkt op een staatsstructuur druist waarschijnlijk in tegen de stemming in brede lagen van de b**evolking. Maar wie zich wil verzetten tegen de ondergang van de euro, van de interne markt en van de politieke stabiliteit, tegen de ontwikkeling van een nieuwe welvaartskloof tussen Noord- en Zuid-Europa en tegen het versterken van nationalistische tendensen zal daar uiteindelijk toch de voorkeur aan geven.**
