Kies een taal
“Veertig jaar geleden werd de Union Jack gehesen boven het Brusselse hoofdkwartier van wat toen nog de Europese Economische Gemeenschap heette”, schrijft Dominic Lawson in The Independent.
Misschien mis ik iets, maar noch in Brussel noch in Groot-Brittannië lijken er soortgelijke vieringen te zijn ter gelegenheid van de veertigste verjaardag van wat, in symbolische zin, als het belangrijkste moment moet worden beschouwd in de naoorlogse Britse geschiedenis.
De conservatieve columnist vergelijkt de Britse betrekkingen met Europa met die van Ierland, dat tegelijkertijd toetrad tot de EEG en nu het halfjaarlijks roulerende voorzitterschap van de EU heeft overgenomen, en komt tot de conclusie dat de meeste Britten ver verwijderd zijn van de geestesgesteldheid van degenen die het hart van het Europese project vormen. Terwijl de druk op de Britse premier David Cameron toeneemt om een referendum te organiseren over wel of niet in de EU blijven, merkt Lawson op:
Ik weet dat velen denken dat er iets onbeschaafds in schuilt om geen lid van de EU te zijn. Maar als ik in Zwitserland ben, heb ik nooit het gevoel dat de beschaving ver weg is, en ook niet dat het internationale imago van Zwitserland op de een of andere manier te lijden heeft onder het feit dat het land geen deel uitmaakt van deze specifieke politieke club. Veertig jaar later is het hoog tijd om de voorwaarden van ons eigen lidmaatschap te heroverwegen: net als bij sommige huwelijken zou een vriendschappelijke scheiding wel eens verkieslijker kunnen zijn dan een ruziënd samenwonen.
