Europese Unie

Geen glorieus vertrek voor Barroso

Gepubliceerd op 24 oktober 2014 om 12:15

Nu de dubbele ambtstermijn van José Manuel Barroso als voorzitter van de Europese Commissie ten einde loopt, maakt EU-correspondent Jean Quatremer van het Franse dagblad Libération meedogenloos de balans op. Quatremer - een van de meest ervaren, in Brussel gestationeerde verslaggevers - stelt dat “Barroso zijn eerste mandaat aan het hoofd van de Commissie in 2005 begon met het dubbele 'nee' van Frankrijk en Nederland tegen de Europese ontwerp-Grondwet. En hij sluit zijn tweede mandaat af terwijl het Front National in Frankrijk op 25 procent van de stemmen kan rekenen en eurosceptische partijen zo'n beetje overal als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten”.
“Er zijn maar heel weinig mensen die het jammer vinden dat hij op 3 november de dertiende verdieping van het Berlaymont-gebouw, het hoofdkwartier van de Europese Commissie in Brussel, verlaat”, schrijft Quatremer. Hij beschuldigt “de man die beweerde dat hij zich sinds 2004 ‘ten dienste van de lidstaten’ heeft gesteld” ervan dat hij nooit “voorstellen heeft gedaan waarmee de Unie struikelblokken had kunnen voorkomen of overwinnen”, en dat hij ook “geen stappen heeft ondernomen om Europa in politiek opzicht te versterken, integendeel zelfs”.
De Franse journalist vindt dat de 'verbetenheid' waarmee Barroso

de Bolkesteinrichtlijn tot het eind toe bleef verdedigen - dat wil zeggen tot aan het Franse 'nee' waarvoor hij in niet geringe mate verantwoordelijk was - de Unie meer verzwakt heeft dan het herhaalde 'nee' van Iron Lady Margaret Thatcher. Ook wanneer Barroso tegenover het Europees Parlement betreurt dat de eurozone tijdens de overheidsschuldencrisis slecht was voorbereid, als verklaring voor drie jaar geklungel, vergeet hij dat hij zelf een overtuigd pleitbezorger was van deregulering.
Tijdens de eurocrisis:
heeft de Commissie nooit het initiatief genomen: van bestuurlijk orgaan is zij onder de leiding van Barroso verworden tot niet meer dan een secretariaat van de lidstaten. De weinige keren dat de voormalige Portugese premier moed toonde, namelijk toen hij zich herinnerde dat hij over het exclusieve initiatiefrecht beschikte, hielden nooit lang stand tegenover de fronsende wenkbrauwen van de lidstaten. […] Meestal trok hij zich alweer terug nog voordat hij een stap had gezet: zo wachten we nog altijd op zijn voorstel tot wijziging van de Verdragen dat de Unie moest versterken en haar functioneren democratischer moest maken, een belofte die hij al ruim een jaar geleden heeft gedaan.
Barroso is er niet alleen “in geslaagd om nog timider over te komen dan de voorzitter van de Europese Raad, de toch behoorlijk kleurloze Herman Van Rompuy”, maar zou ook “niet in staat” zijn geweest om “vertrouwensrelaties op te bouwen met zijn gelijken”, de staatshoofden en regeringsleiders. Bovendien, zo schrijft Quatremer:
heeft Barroso de afgelopen vijf jaar zijn uiterste best gedaan om te voorkomen dat Van Rompuy in het buitenland het enige gezicht van de Unie zou worden, door hem op al zijn internationale reizen te overvleugelen. […] Geen enkele keer stond Barroso aan de basis van de opmerkelijke verdieping die de Unie de laatste jaren heeft doorgemaakt. Zelfs de bankenunie, een ongekende federale sprong voorwaarts die in juni 2012 werd voorgesteld, was niet het idee van de Commissie. […]
“En hoe heeft hij de bezuinigingsprogramma's geleid die aan de zuidelijke landen van de eurozone waren opgelegd?”, vraagt Quatremer zich af. Zijn antwoord:
De Commissie stelde zich nog strenger op dan het IMF en gaf daarmee blijk van een totaal gebrek aan politiek inzicht, waarbij Barroso het zelfs niet aandurfde om ter plekke de meningen te trotseren van de landen die gedwongen waren om in hun overheidsuitgaven te snijden. […]
“Ter afsluiting van zijn lange - te lange - heerschappij” heeft Barroso, om de Amerikanen te behagen (hij hoopte toen een internationale functie bij de NAVO of de VN in de wacht te slepen):
in 2013 het startsein gegeven voor de onderhandelingen over een vrijhandelsverdrag met de Verenigde Staten (TAFTA), midden in de economische crisis en op een moment waarop de publieke opinie de weldaden van de globalisering steeds meer in twijfel ging trekken. Een jaar vóór de Europese verkiezingen had hij de eurosceptici geen beter argument in handen kunnen geven…

Artikel vertaald uit het Frans door Nelleke Foppen.

Nieuwsbrief in het Nederlands
Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp