Kies een taal
"Hoe de euro gered kan worden", kopt The Economist. In een zeer lang en gedetailleerd stuk stelt het weekblad dat "de enige manier om de neerwaartse spiraal nu te stoppen een daad van uiterste gezamenlijke inspanning van de regeringen uit de eurozone moet zijn. Zij zouden een barrière van financiële maatregelen moeten opwerpen waarmee de crisis een halt kan worden toegeroepen en de euro op een gezondere basis kan worden beheerd".
Hiervoor acht het Britse weekblad het noodzakelijk dat "er met een reddingsplan vier zaken snel worden aangepakt. Ten eerste moet het helder worden welke Europese regeringen illiquide [gebrek aan kasgeld hebbend, zonder insolvent te zijn, red.] en welke er insolvent [niet in staat zijn om geldelijke verplichtingen na te komen zijn, red.] zijn. Daarbij moet er onbeperkte steun worden gegeven aan de solvente regeringen maar moet de schuld van de landen die nooit zullen kunnen terugbetalen, geherstructureerd worden. Ten tweede moeten de banken gesteund worden om er zeker van te zijn dat ze bij een staatsfailliet niet ten onder gaan. Ten derde moet het macro-economische beleid in de eurozone verschoven worden van het obsessieve snijden in begrotingen naar een groeiagenda. En tot slot moet er een proces worden opgestart om een nieuw systeem te ontwerpen waarmee wordt voorkomen dat er ooit opnieuw een dergelijke knoeiboel kan ontstaan.
"Aan de hand van goede stresstesten (waarbij dan ook rekening wordt gehouden met de mogelijkheid dat de Griekse schulden niet terugbetaald kunnen worden)" zou een herkapitalisatie van de Europese banken gesteund moeten worden door "de toezegging van de Europese Centrale Bank om zo lang als nodig onbeperkte liquiditeiten te verstrekken". De ECB zou ook "moeten verklaren dat ze garant staat voor alle staatsschulden van solvente landen en dat ze bereid is deze onbeperkte middelen in te zetten om paniek op de markten te voorkomen".
Als je je bedenkt dat "meedoen [aan de eenheidsmunt, red.] een stuk eenvoudiger is dan er weer uitstappen", dan zul je moeten erkennen dat een Duitse terugtrekking uit de gemeenschappelijke munt "net zo verschrikkelijk zou zijn" als een terugtrekking door Griekenland. En voor The Economist "is het nu niet de vraag of de euro slecht werd verkocht of dat het hele idee erachter verkeerd was; het gaat erom of de euro het waard is gered te worden. Zou het goedkoper zijn de eurozone nu te ontbinden? En zijn de politieke kosten om Europa opnieuw te ontwerpen om de euro te redden op lange termijn te hoog?"
Het weekblad "erkent dat ons reddingsplan begint met een democratisch gebrek dat eerst moet worden opgelost voordat de stappen naar een nauwere fiscale samenwerking zullen werken", voegt het artikel eraan toe. "Maar er moeten manieren voor goede regeringen zijn om slechte regeringen te dwingen in de pas te blijven lopen, en het zou niet nodig moeten zijn daarvoor een enorme nieuwe federale superstaat te bouwen." En uiteindelijk "zou het ook kunnen gebeuren dat niet alleen de eenheidsmunt instort maar ook de eenheidsmarkt en daarmee het hele Europese project". En daarover, concludeert The Economist, zal het Duitse electoraat laatste het woord hebben.
