Kies een taal
Le Figaro merkt op dat de Iraanse begroting voor 50% afhankelijk is van olie-inkomsten. De aanval op de Iraanse olie-export, waarvan een directe dreiging uitgaat ten aanzien het Iraanse regime, blijft echter "een gok" :
Waaruit blijkt dat het verlies van de Europese markt door Iran niet elders zal worden gecompenseerd? Het risico van een verdere stijging van de olieprijs is beperkt: de brandstofproductie in Irak en Libië is weer op gang gekomen en zou de schok moeten opvangen op het moment dat de wereldeconomie vertraagt. Zal het voldoende zijn om Teheran ertoe te bewegen serieus te onderhandelen over zijn nucleaire programma? Dat valt te betwijfelen. Het mullah-regime hoeft nog geen keuze te maken tussen overleven en zijn militaire programma. Maar er moet wel snel worden opgetreden. Hoe kunnen de Israëli’s er anders van overtuigd worden niet aan te vallen? Zij zijn ervan overtuigd dat de nucleaire slagkracht van Iran een bedreiging vormt. Het olie-embargo is ongetwijfeld minder effectief dan een geheime oorlog van sabotage, aanslagen en computervirussen. Maar daarmee wordt tenminste wel openlijk aangegeven dat Europa de druk op Iran opvoert.
Wat de sancties tegen Iran betreft, heeft de EU zijn laatste kaarten op tafel gelegd,waarschuwt de Süddeutsche Zeitung:
Dit is de laatste stap in de poging, die nu al bijna tien jaar duurt, om het conflict op een vreedzame manier op te lossen. Als Iran niet onder de indruk blijkt te zijn, blijven er eigenlijk alleen nog maar militaire maatregelen over. De EU, en de Verenigde Staten die al sinds jaar en dag op strengere sancties gokken, lopen een enorm risico. Maar wie Iran wil tegenhouden op zijn weg naar een atoombom, heeft geen alternatief.
Een standpunt dat door de voormalige permanente vertegenwoordiger van het Verenigd Koninkrijk bij het Internationaal Atoomagentschap (IAEA) wordt betwist.In de Daily Telegraph is Peter Jenkins van mening dat Teheran toestemming moet krijgen om uranium te verrijken, maar wel met inachtneming van de strengste voorzorgsmaatregelen:
Tegenwoordig is het Westen vrijwel de enige partij die erop aandringt Iran geen uranium te laten verrijken. De meeste niet-Westerse landen willen liever dat Iran wordt behandeld als de andere partijen uit het Non-proliferatieverdrag [NPV]. Dan zouden ze het recht hebben uranium te verrijken in ruil voor verscherpt toezicht door de inspecteurs van het IAEA. Ik zou hier de voorkeur aan geven. Ik vind in feite dat de crisis die zich aandient, vermeden kan worden door een akkoord op de volgende voorwaarden: Iran accepteert de hoogste veiligheidseisen van het IAEA in ruil voor toestemming om door te gaan met uraniumverrijking. Bovendien zou Iran vrijwillig maatregelen moeten treffen waarmee het vertrouwen wordt hersteld dat het land niet de intentie heeft kernwapens te produceren. Dit is in grote lijnen het voorstel dat Iran in 2005 aan het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland heeft gedaan. We hadden dat voorstel achteraf gezien moeten accepteren. We hebben dat niet gedaan omdat ons doel was iedere uraniumverrijking door Iran te laten stoppen. Sindsdien streeft het Westen dat doel na, ondanks het feit dat de Iraniërs bleven herhalen dat zij niet als een tweederangspartij binnen het NVP behandeld wilden worden, met minder rechten dan de andere ondertekenaars, en ondanks al het bewijs dat ze de druk eerder het hoofd zullen bieden dan ervoor te bezwijken.
Maar het is waarschijnlijk te laat, denkt La Vanguardia: "Brussel noch Washington geloven nog in het oude liedje van Teheran dat hun nucleaire activiteiten alleen op vreedzame en burgerdoelen gericht zouden zijn."
Daarnaast is de economische impact van de maatregel onzeker: die hangt voor een groot deel af van de steun van andere landen zoals China, Japan en India. Die zouden net zo goed het deel van de olieproductie dat voor de EU bestemd is [20% van de Iraanse export] zelf kunnen opkopen. Desalniettemin dreigen de sancties een boomerangeffect te hebben en kunnen ze de Europese economie een flinke klap toebrengen. Experts verwachten een stijging van de olieprijs [...] en het zijn juist de landen die het zwaarst door de crisis getroffen zijn die het meest afhankelijk zijn van Iran. Spanje is, na Griekenland, het land dat het meest te lijden zal hebben onder de boycot.
