Kies een taal
“Mariano Rajoy en Mario Monti – Mario & Mariano – hebben onbetwistbaar een overwinning behaald tijdens zeer moeilijke communautaire onderhandelingen”, schrijft Carlos Segovia van het dagblad El Mundo:
Maar het is slechts een slag. Resteert de echte oorlog, die draait om de vraag of een aantal landen definitief in de eurozone zal kunnen blijven. 1. De slag. Rajoy heeft drie belangrijke resultaten behaald. Het eerste, van de hand van Monti, is dat de Europese steunfondsen staatsobligaties mogen kopen van noodlijdende landen, zonder tussenkomst van de trojka, zoals in Griekenland. […] Het tweede is dat deze steunfondsen niet de status zullen krijgen van primaire schuldeisers, die schadeloos moeten worden gesteld vóórdat de particuliere schuldeisers hun geld terugkrijgen, wat van fundamenteel belang is voor de beslissing van deze crediteuren om wel of geen Spaanse of Italiaanse staatsobligaties te kopen. […] Het derde is dat er veel eerder dan was voorzien een bankenunie zal komen […] en dat hulpbehoevende banken nu rechtstreeks steun kunnen krijgen, zonder betrokkenheid van de respectievelijke overheden. 2. De oorlog. Die is nog altijd niet beslist: door het gemis aan politiek leiderschap is er nog steeds geen solide akkoord bereikt over de snelle uitgifte van euro-obligaties, die beleggers er werkelijk van zouden kunnen weerhouden tegen de zwakste eurolanden te speculeren. […] Deze oorlog zal nog jaren duren.
Volgens het dagblad El País markeert de top een breuk met het tijdperk van 'Merkozy’, toen Merkel en Sarkozy tijdens de discussies gezamenlijk hun wil aan de anderen konden opleggen. De huidige Franse president, François Hollande,
de onderschatte 'Meneer Normaal' […] heeft zich aan het hoofd gesteld van de landen van de 'Club Med' om de belangen van de landen van de Europese periferie te verdedigen, tegen de achtergrond van zijn geliefde 'Pact voor de Groei’. […] De strategie van Hollande tijdens de top was zeer knap, want er zijn geen overwinnaars en verslagenen, noch triomfators en vernederden. Iedereen heeft wat gekregen. Spanje en Italië kunnen een bevredigend akkoord aan hun publieke opinie voorleggen. Merkel heeft de sympathie van velen gewonnen. En de serene elegantie van de Franse president heeft ervoor gezorgd dat Parijs niet zal worden beschouwd als het schoothondje van Berlijn, maar als de sleutelspeler voor het bereiken van dit akkoord en als de grote verdediger van het europroject, zelfs als dat een gedeeltelijke soevereniteitsoverdracht zou impliceren.
In Parijs onderstreept Le Figaro dat de Duitse bondskanselier ervoor heeft gekozen terug te komen op haar standpunten, zelfs nu het Duitse parlement – de Bondsdag – zich deze vrijdagmiddag moet uitspreken over de ratificatie van het begrotingspact en het Europees Stabiliteitsmechanisme:
Zij moest zo hard zijn als steen. Onder vuur liggend van haar Zuid-Europese partners heeft Angela Merkel uiteindelijk toch een paar concessies gedaan. De medewerkers van de bondskanselier konden niettemin blijven beweren dat zij geen meter is geweken, omdat zij heeft geweigerd op het essentiële punt, dat van de euro-obligaties, water bij de wijn te doen. […] Haar tactiek bestond eruit niet te willen praten over iedere mogelijke vorm van het delen van elkaars staatsschulden. Maar in Brussel is Angela Merkel afgeweken van een principe waarop sinds het begin van de crisis binnen de bondskanselarij en het Duitse ministerie van Financiën is gehamerd: geen toekenning van financiële hulp zonder dat de betreffende staten als tegenprestatie worden onderworpen aan een strikt programma van structurele hervormingen.
"De blokkade is opgeheven”, oordeelt de Die Tageszeitung, die meent dat de voornaamste resultaten van de top slechts kortetermijnoplossingen zijn. Volgens commentator Malte Kreuzfeld bestaat het goede nieuws uit het einde van het 'Duitse dictaat':
Het echte goede nieuws van de top is dat de kansen op een langetermijnoplossing zijn toegenomen. De blokkadestrategie van bondskanselier Angela Merkel is faliekant mislukt. De andere lidstaten hebben niet gebogen voor het Duitse dictaat, maar het conflict laten escaleren. Door te dreigen zich te verzetten tegen het 'Pact voor de Groei' – dat Merkel nodig had om het begrotingspact door het Duitse parlement te loodsen – hebben ze de bondskanselier tot inbinden gedwongen.
Volgens de Corriere della Sera tenslotte was het grootste probleem voor de Europese Raad in Brussel het bereiken van een compromis tussen de uiteenlopende belangen van de verschillende landen. Maar om een bankroet van de euro te vermijden zijn "koersaanpassingen" en "wederzijds vertrouwen" nodig:
Bondskanselier Merkel moet erkennen dat het project van Van Rompuy, Barroso en Draghi een geloofwaardige blauwdruk is voor het bancaire en fiscale eenwordingsproces. De Franse president moet het Europese plan voor beperkte investeringen zien als de eerste fase van een programma voor de groei. De regeringsleiders van Italië en Spanje moeten aan de partners van de monetaire unie garanderen – als het moet zelfs in de vorm van enige unilaterale soevereiniteitsoverdracht – dat zij de systematische Europese initiatieven niet zullen tegenwerken om de spanningen weg te nemen die het gevolg zijn van de renteverschillen tussen de staatsschulden van de diverse lidstaten en van de risico's dat banken hun betalingsverplichtingen niet kunnen nakomen. Zij moeten juist hun inspanningen vergroten om te voldoen aan de begrotingsverplichtingen die zij zijn overeengekomen met de monetaire unie en de Europese Unie.
