Wybierz język
Model rozwoju gospodarczego napędzany eksportem dominował w całym okresie powojennej odbudowy krajów Europy Zachodniej, a następnie, po upadku muru berlińskiego, objął też kraje Europy Wschodniej. Nie mogło być inaczej, skoro każdy kraj z osobna był zbyt mały, aby rynek wewnętrzny mógł napędzać jego odbudowę. W rezultacie przez ponad pięćdziesiąt lat wszyscy starali się rozwijać eksport.
Ten model wzrostu obowiązywał przez długi czas i nadal jest mocno zakorzeniony w europejskiej pamięci, zachowaniach i mentalności do tego stopnia, że system polityki gospodarczej w Europie w znacznej mierze nadal się na nim opiera i sprowadza do działań, które faworyzują konkurencję i, co za tym idzie, eksport.
Kiedy Europa wprowadziła jednolity rynek wewnętrzny oraz euro, jednym z celów było przekształcenie obszaru wzrostu gospodarczego, w którym kraje rozwijały się dzięki eksportowi w obszar znaczącego popytu wewnętrznego, który będzie w znacznej mierze obojętny na fluktuacje kursów walutowych.
Niemniej [[logika, która leżała u podstaw stworzenia UE jedynie powielała oparte na eksporcie modele narodowe w skali kontynentalnej]].
Motor i paliwo
Europa nie może realizować modelu wzrostu opartego na eksporcie, nawet jeśli poszczególne kraje kontynentu do tej pory żyły zgodnie z jego zasadami. Stworzenie rynku wewnętrznego oraz przyjęcie wspólnej waluty oznacza podążanie ku Europie, której motorem i paliwem wzrostu jest popyt wewnętrzny. Istotnym czynnikiem wzrostu naszych gospodarek mogą być inteligentne regulacje mające na celu poprawianie jakości życia oraz zaprojektowane z myślą o przyszłych pokoleniach.
Na przykład przepisy dotyczące emisji do atmosfery nie tylko będą realizować cel ograniczenia zanieczyszczeń, lecz również wspierać badania nad nowymi rozwiązaniami oraz technologiami, które mogą przynieść istotne zmiany w procesach konsumpcji oraz produkcji, prowadząc ostatecznie do wymiany wielu produktów i usług. Rozwiązania te mogą stanowić podstawę popytu wewnętrznego w Europie.
Kraje wysokorozwinięte, jak te w Europie, nie będą rosnąć w przyszłości poprzez zwiększanie konsumpcji i wydatków na mieszkalnictwo oraz infrastrukturę. Wzrost będzie możliwy wtedy, gdy dzięki innowacyjnym rozwiązaniom uda się zastępować towary, domy, usługi oraz infrastrukturę innymi - o lepszej jakości i wyższym stopniu zaawansowania.
Środowisko produkcji
Nie oznacza to rezygnacji z eksportu i konkurencyjności. Wręcz przeciwnie: zakłada zwiększenie spektrum produkcji, otwarcie nowych obszarów badań i potrzeb życiowych, które będą następnie eksportowane do innych krajów i obszarów geograficznych.
Co więcej, taka koncentracja na wewnętrznym rozwoju jest również konieczna, aby utrzymać wzrost firm eksportowych. W istocie, jeśli zależy nam na ciągłości procesu rozwoju oraz zrównoważonej konkurencyjności, struktura produkcji musi mieć solidne podstawy na wszystkich poziomach. Zdolność eksportowa kraju nie jest jedynie pochodną kosztów oraz jakości eksportowanych produktów, lecz również, a może przede wszystkim, otoczenia produkcyjnego, które zapewnia odpowiednie części, usługi, profesjonalizm, wiedzę, itd.
Polityki faworyzujące eksport ostatecznie spowodują wyjałowienie otoczenia opartego zasadniczo na popycie wewnętrznym. [[Cięcia płac, szukanie podwykonawców w krajach o najniższych kosztach pracy, redukcje wydatków publicznych mające na celu obniżkę podatków i kosztów zamieniają środowisko firm eksportowych w pustynię]], stwarzając również niebezpieczeństwo stopniowego zniszczenia tych firm ich poprzez brak czynników produkcji lub przeniesienie ich tam, gdzie czynniki te istnieją.
Unia Europejska stanie się wielkim rynkiem wewnętrznym, który będzie napędzał rozwój reszty świata, albo też sumą niewielkich rynków, konkurujących ze sobą, aby utrzymać swój udział w rynku międzynarodowym kosztem krajów wschodzących, co z kolei będzie oznaczać koniec zjednoczonej Europy.
