Wybierz język
Traktat lizboński daje między innymi większe uprawnienia Parlamentowi Europejskiemu. W tym tygodniu izba przetestowała je w wyjątkowo delikatnej kwestii, mianowicie budżetu, a wiadomo, pieniądz jest nerwem wojny. Zaczęło się od postulatu reformy finansowania Unii, opartego na wprowadzeniu nowych podatków, aby zapewnić jej środki na miarę ambicji. Następnie parlament przegłosował zwiększenie budżetu o 5,9 proc. – a to niemal dwukrotność tego, czego życzyły sobie państwa członkowskie.
W ślad za tym europosłowie zawarli międzyinstytucjonalne porozumienie ramowe z Komisją, które przyznaje im więcej uprawnień, zwłaszcza w negocjacjach międzynarodowych i gdy chodzi o dostęp do dokumentów niejawnych. To porozumienie jest kwestionowane przez Radę, która nie uczestniczyła w dotyczących go negocjacjach (jako że sama się z nich wyłączyła), a teraz zapowiedziała, że zaskarży do Trybunału Sprawiedliwości „każdy akt Komisji lub parlamentu podjęty z zastosowaniem niniejszej umowy, który niósłby za sobą uszczerbek dla jej interesów albo prerogatyw”.
Parlament uświadomił sobie tym samym, jakie nowe uprawnienia przyznaje mu traktat lizboński, i wydaje się, że zamierza z nich korzystać, przeciągając na swoją stronę tak duży kawałek kołdry, jak się tylko da. Komisja zdaje się zgadzać z taką linią i ją popierać. Tylko Rada, w której bezpośrednio reprezentowane są państwa członkowskie, wydaje się bardziej tracić niż zyskiwać na nowych zasadach. Można odnieść wrażenie, że prowadzi bitwę na tyłach o zachowanie status quo. W nowych ramach instytucjonalnych trzej aktorzy starają się dopasować do zmienionych reguł gry. I wygląda na to, że wybrańcy narodu zaczęli z wysokiego C, aby narzucić swoje własne.
