Wybierz język
„Kryzys euro ustąpił, pozostawiając (głównie) Brytyjczyków w stanie wielkiego zakłopotania”, oto pierwsze zdanie artykułu Philipa Stephensa w Financial Times. Według ostatnich wiadomości poobijana waluta osiągnęła najwyższe w ostatnich czternastu miesięcach notowania w stosunku do dolara, co samo przez się zwiększa nadzieje, iż nastąpiło złagodzenie kryzysu w tym regionie. „Brytyjczycy i Amerykanie byli w awangardzie tych, co wieszczyli nieszczęścia”, twierdzi Stevens i zaraz dodaje, że chociaż blok nadal stoi przed poważnymi wyzwaniami gospodarczymi, takimi jak niski wzrost, chroniczne bezrobocie i nagromadzony dług publiczny, to „w każdym razie doniesienia o upadku wspólnej waluty okazały się znacznie przesadzone”. A oto jego analiza przyczyny mylnych przewidywań:
Oczywistym błędem było lekceważenie woli politycznej przywódców europejskich pragnących utrzymać wspólną walutę... Środki oszczędnościowe, fundusze ratunkowe i nowe mechanizmy finansowania były efektem zdecydowanej determinacji. Podczas ciężkiego okresu w ubiegłym roku, usłyszałem niemieckiego urzędnika, który powiedział: „jakie szczęście miała Wielka Brytania, że pozostała poza euro. Gdyby dołączyła, toby uciekła przy pierwszym powiewie przeciwnego wiatru”.
Drugą przyczyną nietrafionych prognoz malkontentów było nieuwzględnienie przez nich możliwości odpowiedniego dostosowywania modelu euro, aby zapewnić jego przetrwanie.
Strefa wspólnego pieniądza, jak twierdzili pesymiści, stała w obliczu prostego binarnego wyboru. Mogła stać się gospodarczą i polityczną unią – Stanami Zjednoczonymi Europy – lub była skazana na rozpad. Ponieważ było to oczywiste, że Niemcy, Francja i pozostałe kraje nie zechcą porzucić swoich tożsamości narodowych, łatwo było snuć przypuszczenia, że euro jest walutą bez przyszłości. Nigdy nie ma pewności, że waluta przetrwa na zawsze... Ale już przynajmniej wiemy, że politycy nie poddadzą się bez zawziętej walki.
Newsletter w języku polskim
